Narobiło się zaległości...
Najpierw była leniwa zima, podczas której nie było specjalnie o czym pisać. Trochę książek się przeczytało, trochę książek się kupiło i nawet nie otworzyło. Później szybko przyszła wiosna i czas eksploracji okolicznych lasów. Pościągałem stare, przedwojenne mapy, zrobiłem mały "wywiad" we wsi i nawet udało się namierzyć kilka ciekawych miejsc(m.in. pozostałości po starej leśniczówce oraz po radzieckim bunkrze). Początek sezonu przyszedł szybko i niestety nie wystarczyło czasu na poszukiwania kolejnego samolotu w Bieszczadach, nad czym bardzo ubolewam. Właściwie to ciężko nawet mówić o początku sezonu, bo nie było jego końca. Lataliśmy trochę na śniegu, trochę na błocie...
Kosztowało to dużo zdrowia, ale tym mógłby się przejmować tylko ktoś normalny. Jak to mówią -"jak się dzieci bawią, tzn. że są zdrowe" :)
W 1szej połowie kwietnia odwiedzili nas nasi dobrzy znajomi z Anglii. Rory i Marzena Ellis wraz z dziećmi. Poprzednio Rory przywiózł ze sobą kilkadziesiąt pamiątek rodzinnych związanych z Bezmiechową (o czym można przeczytać
tutaj). Tym razem również zabrał ze sobą coś bardzo cennego - przedwojenną mapę Polski z
nadrukiem dla celów szybowcowych(!!!), zakupioną przez jego ojca na okoliczność latania w naszym kraju. Prawdziwy, lotniczy skarb. Opracowana w latach 30-tych przez dr. A. Kochańskiego, tego samego, który badał warunki meteorologiczne w Bezmiechowej.
Mapa zawiera m.in. :
-szybowiska żaglowe, z których można startować do przelotu za pomocą liny gumowej :)
-strefy zakazane
-strefy ślepych lotów (?)
-dobre trasy przelotowe
-strefy atermiczne (takie obszary gdzie szybownik ma trudność ze znalezieniem noszeń).
Co najciekawsze - strefy atermiczne oznaczone przez pierwszych szybowników pokrywają się dokładnie z tym czego my doświadczamy dzisiaj (okolice Krosna i Sanoka dały nam się we znaki nawet w ostatnich dniach). Ten wielki, zmęczony arkusz papieru pachniał starością tak intensywnie, że moja zazdrość przechodziła powoli w frustrację. Na szczęście Rory pozwolił mi na zeskanowanie i trochę mi przeszło, ale tylko do momentu kiedy zaczęliśmy rozmawiać o jego prywatnym szybowcu ASG-29, albo o tym jak latał DC-3 i na innych, ciekawych zabawkach.
Szkoda tylko, że podczas tych kilku dni pogoda była bardzo kapryśna. Bardziej sprzyjała barowym pogaduchom niż lataniu. Udało się na szczęście oderwać od ziemi i trochę polatać, zarówno na termice jak i na żaglu po starcie grawitacyjnym. Mam więc nadzieję, że Rory wyjechał chociaż częściowo usatysfakcjonowany. Na przyszły rok zamawiam pogodę typowo przelotową i lecimy na 2 szybowce w wysokie Bieszczady. A Marzenę z dziećmi poprosimy o zdjęcie z połonin jak będziemy robić niskie przejście nad "Chatką Puchatką". Tak będzie :)
Kolejny czas warty odnotowania to lot z moim starym przyjacielem Olgierdem. Brakowało mu tylko lotów na korkociągi jeśli chodzi o spełnienie wymogów do licencji. Prognozy były średnie, ale mówię mu przez telefon - przyjeżdżaj. Pogody powinno wystarczyć co najmniej na pół dnia, więc jakieś minimum naszego planu uda się chyba zrobić. Trzeba będzie tylko uważnie obserwować rozwój chmur burzowych i w odpowiednim momencie podjąć decyzję o "ewakuacji". Na szybowisku jesteśmy sami, tzn. ja, mój uczeń i dwóch kolegów do obsługi startu. Standardowo omawiamy zadanie i sytuacje niebezpieczne z jakimi możemy sie spotkać, pakujemy się do naszego pięknego Puchacza i po chwili jesteśmy już w powietrzu. Wyczepienie na ok 400 m i dlugo nic, aż w okolicach 3 zakrętu trafiamy na słabe noszenie. Wskazówka wariometru leniwie przekracza 0 i wędruje do góry, zatrzymuje się już na 0,5 m/s i trochę nas stresuje. Czyżby te piętrzące się w oczach chmury były tylko "malowane" ? 5 minut później nie ma już wątpliwości. Puchacz aż huczy w noszeniu, a rozpędzone powietrze świszczy miło dla ucha przez wszystkie szczeliny w konstrukcji. Przy tej pięknej melodii dotarliśmy do podstawy 1szej chmury - 1900 m. Noszenia dochodziły nawet do 5 m/s, a postawy wahały się od 1700 m do 2100 m.
W tych warunkach szybko uporaliśmy się z zadaniem, jednak z każdej strony zaczynało padać i Bezmiechowa również stanęła w deszczu. Zaczęliśmy się pętać po okolicy czekając, aż congestus wypada się nad naszym lotniskiem. Bezpieczniej byłoby wylądować w jakimś w polu niż próbować podchodzić w gęstym opadzie przy ograniczonej widoczności.
I tak oto lot na korkociągi przekształcił się w trening latania przelotowego. Niebo było już gęsto usiane ciemnymi, groźnie wyglądającymi chmurami. Grube i spuchnięte od nadmiaru wilgoci co chwilę wylewały się po okolicy, a my co chwilę musieliśmy zmieniać decyzje i taktykę lotu. Okrążaliśmy kolejne wodospady deszczu latając po podniebnej autostradzie z przeszkodami, aż opad nad Bezmiechową ustał zupełnie i można było z dużej wysokości pogonić do lotniska. To był piękny lot. Zrobiliśmy ponad 20 korkociągów, przelecieliśmy ponad 140 km i zrobiliśmy kolejny krok w kierunku uzyskania licencji pilota szybowcowego - 2 tygodnie później Olgierd był już po egzaminie.
Solina
Kwiecień zakończyłem jeszcze jednym przyjemnym lotem. Do Bezmiechowej na kilka dni zawitała pięknie odnowiona Mucha STD SP-2117.
W związku z tym, że jest to własność mojego kolegi to nie mogłem sobie odmówić lotu tym klasykiem. W latach 60-tych był to podstawowy szybowiec wyczynowy we wszystkich aeroklubach. Warto też wspomnieć, że podczas Szybowcowych Mistrzostw Świata w 1958 roku, Adam Witek zajął na Muszce 1 miejsce w klasie standard. Dzisiaj ten szybowiec znacząco odstaje osiągami od współczesnych konstrukcji, ale jeśli chodzi o przyjemność z lotu to jest to ciągle ścisła czołówka. Pilotażowo jest to po prostu bajka. Ten szybowiec chodzi za ręką, a po godzinie lotu miałem wrażenie, że wyprzedza wręcz moje myśli. Można się taką Muszką dosłownie wkręcić w rdzeń komina. Dobrze, że są ludzie, którzy dają tym patykom drugie życie. Taki sprzęt nie powinien gnić po stodołach. Chciałbym kiedyś polecieć Muszką na jakiś przelot...
Wkrótce ukaże się kilka naprawdę ciekawych rzeczy, więc zachęcam do subskrybcji.
.JPG)
.JPG)
